Ένας λόγος που μας άρεσε το Έλενα ήταν ότι θα έχουμε το μωράκι μας μαζί στο δωμάτιο. Καλό είναι και το μονόκλινο που παίρνεις σε ανθρώπινη τιμή, δε λέω, αλλά το νεογέννητο μωράκι δίπλα στη μαμά του είναι θέαμα που δε χορταίνεις να το βλέπεις!

Την επόμενη μέρα που γεννήθηκε ο μπέμπης μας λοιπόν, ανυπομονούσαμε να τον φέρουν στο δωμάτιο. Το πρωί απλώς ανυπομονούσαμε και διαρκώς ρωτούσαμε πότε θα μας τον φέρουν. Το μεσημέρι η προσμονή ήταν αφόρητη. Το απόγευμα ανησυχήσαμε και πήγαμε στην εντατική να ρωτήσουμε πώς πάει. Μας είπαν ότι του κάνουν προληπτικές εξετάσεις και ότι ήταν θέμα χρόνου να μας τον φέρουν. Επίσης μας είπαν ότι άκουσαν ένα φύσημα στην καρδούλα του αλλά δεν είναι κάτι ανησυχητικό, αφού τα περισσότερα μωράκια το έχουν και υποχωρεί με το χρόνο. Γνωρίζοντας ότι και η αδελφή μου το είχε, δεν μου ακούστηκε κάτι φοβερό και τρομερό. Καλού κακού όμως, είπαν ότι θα καλέσουν και μια παιδοκαρδιολόγο να κάνει ένα καρδιογράφημα. Είναι ωραία αίσθηση να ξέρεις ότι το παιδάκι σου βρίσκεται σε καλά χέρια και ότι δε θα αφήσουν τίποτε στην τύχη. Καλύτερη αίσθηση είναι βέβαια να το έχεις αγκαλίτσα, αλλά δεν ήταν ώρα να σκεφτόμαστε έτσι όμως.

Περάσαμε στα ενδότερα της εντατικής για να δούμε τον γλυκούλη μας. Πόσο με πόνεσε αυτή η βελόνα που είδα στο κεφαλάκι του! Τόσο μικρούλι μωράκι, τόσο αγνό και τρυφερό, και του είχαν περάσει μια μεταλλική βελόνα με ορό. Αισθάνθηκα ότι είχαν καρφώσει μια ανοξείδωτη μπετόβεργα στο δικό μου κεφάλι… Όμως τι απίστευτη γαλήνη που είχαν τα ματάκια του! Δεν κοίταξε κάτι συγκεκριμένο, απλώς τα είχε ανοιχτά και μασούλαγε την πιπιλίτσα του. Δεν είχα παρατηρήσει ότι υπάρχει μια κίνηση που την κάνουν όλα τα μωρά με την πιπίλα τους – σταματούν λίγο να πιπιλάνε και μετά ξεκινούν και πάλι τρέμοντάς της. Μας άρεσε πολύ η τρεμάμενη πιπίλα!

Οι δικοί μας δε μπορούσαν να μπουν κι εκείνοι στην εντατική και είχαν στριμωχτεί όλοι μαζί έξω από ένα παράθυρο που ήταν πιο κει, προσπαθώντας να δουν κλεφτά μια ιδέα από μωράκι. Τι περήφανοι που ήμασταν για το σπουργιτάκι μας!

Το επισκεπτήριο τέλειωσε σύντομα και η Εβελίνα έπρεπε να γυρίσει στο δωμάτιο. Σε λίγο θα ερχόταν κι εκείνη η παιδοκαρδιολόγος, αλλά το είχαμε σχεδόν ξεχάσει γιατί είμασταν βέβαιοι ότι πρόκειται για άλλη μια εξέταση ρουτίνας, από αυτές που κάνουν οι γιατροί, έτσι, για να τις κάνουν.

Την επόμενη φορά που είδα το γιατρό της Εβελίνας, δε με υποδέχτηκε με το γνωστό χαμόγελο. Δεν ανησύχησα όμως, όλοι έχουμε τις καλές μας και τις μαύρες μας. Είχε έρθει η ώρα να αποκτήσω κι εγώ “μαύρες” όμως, απλώς δεν το ήξερα ακόμα. Με πήρε να μου μιλήσει μέσα στην εντατική, ενώ δεν ήταν ώρα επισκεπτηρίου. Ένιωσα ότι θα ακούσω κάτι άσχημο και προσπάθησα να προετοιμαστώ ψυχολογικά. Ο γιατρός της Εβελίνας είναι ένας καλοκάγαθος άνθρωπος, από αυτούς που σκέφτονται το συνάνθρωπό τους και προσέχουν πώς μιλάνε όταν πρόκειται να πουν κάτι σημαντικό. Μαλακά λοιπόν ξεκίνησε να μου λέει ότι η καρδούλα του μπέμπη μας είχε ένα μικρό προβληματάκι, όχι τίποτε σημαντικό, απλώς ένα αγγείο ήταν λίγο πιο στενούλι. Είναι που είναι τόσα δα τα αγγεία ενός μωρού, αυτό ήταν ακόμα πιο μικρό, σκέφτηκα. Με καθησύχασε ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό, αλλά για σιγουριά θα έπρεπε να τον πάμε στο Αγία Σοφία, να τον δουν κι εκεί που έχουν πιο εξειδικευμένα μηχανήματα και προσωπικό γι αυτές τις περιπτώσεις.

Παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες του καλού αυτού ανθρώπου να μου το πει μαλακά, ήδη βρισκόμουν στον προθάλαμο της κόλασης. Δε μπορούσα να υποψιαστώ τι θα ακολουθούσε, και αυτό από μόνο του μου δημιουργούσε ένα αίσθημα που σπάνια είχα νιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στα 35 μου χρόνια. Φόβος. Τι φοβόμουν; Δεν είμαι βέβαιος. Φοβόμουν όμως, αυτό ήταν σίγουρο. Όπως κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι κακό, βρήκα δυο λεπτά με τον εαυτό μου και αυτοσυντονίστηκα. Έφερα όλο μου το είναι σε ένα μέρος και προσπάθησα να σκεφτώ πως θα το χειριστώ. Εδώ με πείραξε η βελόνα που είδα στο τρυφερό του χεράκι, δε θα αντέξω να του κάνουν και κάτι περισσότερο.

Δεν θα αντέξω είπα; Μάλλον δεν ήξερα τα όριά μου τότε. “Το πολύ πολύ να του κάνουν ένα καθετηριασμό και με ένα μπαλονάκι να του ανοίξουν το αγγειάκι εκείνο” μου είχε πει ο γιατρός. Καθετηριασμό; Σε ένα τόσο δα μωράκι; Το μωράκι μου γιατρέ είναι μόλις μίας ημέρας, είναι δυνατόν; Είναι – δεν είναι, έπρεπε να συγκεντρωθώ και να δω πώς θα το πω στην Εβελίνα.

Σκεπτόμενος την ορμονική θύελλα που περνάνε οι γυναίκες μετά τον τοκετό, αποφάσισα να της λέω τη μισή αλήθεια, μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Δεν υπήρχε λόγος να ανησυχήσει κι εκείνη άλλωστε, όλα θα έχουν τελειώσει μέχρι να βγει εκείνη από το μαιευτήριο. Αποφάσισα να σταθώ ασπίδα ανάμεσα στο Αγία Σοφία και την Εβελίνα, και να την προστατεύσω. Δε θα άλλαζε τίποτε αν ήξερε. Όχι προς το καλύτερο πάντως.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε. Κατέβηκα στο κυλικείο να πάρω ένα χυμό, μήπως οι βιταμίνες με βοηθήσουν να χωνέψω την είδηση. Βαθιά μέσα στη σκέψη μου, δεν είδα μπροστά μου τη μαμά της Εβελίνας και δεν ήμουν προετοιμασμένος για να μιλήσω σε κανένα ακόμα. Εκείνη με είδε όμως και με ρώτησε τι έγινε. Της τα είπα κοφτά, με δυο λόγια. Όταν της είπα ότι μάλλον θα χρειαστεί επέμβαση, την είδα να παραπατά προς τα πίσω, μη μπορώντας να συγκρατήσει το κορμί της όρθιο. Έκατσε στα σκαλιά και αμέσως έβαλε τα κλάμματα, με ένα παράπονο, σα μικρού παιδιού. Δεν ήξερα ότι και οι μεγάλοι άνθρωποι κλαίνε έτσι, σαν παιδάκια. Δυστυχώς, την είδαν και οι υπόλοιποι και ήρθαν κοντά να μάθουν τι συνέβη. Εκείνη την ώρα νόμιζα ότι θα χάσω τον πατέρα μου. Η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου. Μια παρέα από διαφορετικούς ανθρώπους έκλαιγε μαζί. Το θέαμα επιβεβαίωσε την απόφαση που είχα πάρει νωρίτερα. Η Εβελίνα δεν έπρεπε να μάθει τίποτε, αυτό ήταν βέβαιο. Και ήταν η κατάλληλη ώρα να τους το πω.

Συμφωνήσαμε ότι δε θα της πούμε τίποτε. Για πρώτη φορά οι γονείς μου με τους γονείς της Εβελίνας συμφωνούσαν σε κάτι. Θα προτιμούσα να διαφωνούσαν για πάντα, αρκεί ο μπεμπουλίνος μας να ήταν καλά.

Θαύμασα τον εαυτό μου όταν γύρισα στην Εβελίνα. Σαν να γύρισα ένα διακόπτη μέσα μου και όταν πέρασα την πόρτα ήμουν νηφάλιος και έτοιμος. Καμία ανησυχία, κανένα πρόβλημα, κανένα συννεφάκι. Της εξήγησα ότι θα τον πάμε την άλλη μέρα στο Αγία Σοφία, αλλά εντελώς προληπτικά, ξέρεις τώρα πώς είναι αυτοί οι γιατροί, που μας ταλαιπωρούν το παιδάκι μας άδικα κτλ. κτλ.

Το άλλο πρωί ήρθε το ασθενοφόρο να τον πάρει. Ασθενοφόρο για το δικό μου το παιδάκι… Απίστευτο… Πόσο γρήγορα έγιναν όλα; Σε τι υφή του χρόνου έμπλεξα; Το ασθενοφόρο πήγαινε μπροστά και εγώ ακολουθούσα από πίσω με τη μηχανή, προσπαθώντας να σκουπίζω τα μάτια μου διαρκώς για να βλέπω μπροστά μου. Έκλαιγα διαρκώς… Δε μπορούσα να πιστέψω ότι το δικό μου παιδάκι έχει πρόβλημα στην καρδούλα του.

Φτάσαμε στο Παίδων και είχα κατέβει από τη μηχανή πριν ο οδηγός ανοίξει την πόρτα του ασθενοφόρου. Σπρώξαμε μαζί τη θερμοκοιτίδα μέχρι τον πρώτο όροφο, στο καρδιολογικό. Εκεί μας περίμεναν για να κάνουν το καρδιογράφημα.

Ο γιατρός της Εβελίνας μάλλον μου τα είπε πολύ πιο ήπια απ’ όσο έπρεπε. Δεν υπήρχε στένωση στην αορτή, διακοπή υπήρχε. Και πώς ζούσε το παιδί; Μου εξήγησαν για ένα φυσικό bypass αγγείο που έχουν όλα τα νεογέννητα, το οποίο κρατούσε στη ζωή και το δικό μας. Αποφάσισαν να το βάλουν στην εντατική, να του δώσουν ένα φάρμακο για να κρατήσουν το bypass ανοιχτό και στο μεταξύ να προγραμματίσουν την επέμβαση.

Ναι, επέμβαση. Όχι μπαλονάκι, επέμβαση. Ναι, θα ανοίξουν το στήθος του δικού μου τρυφερού μωρού με τα νυστέρια και τις λαβίδες τους, και θα του κάνουν επέμβαση. Νόμιζα ότι είχα αγγίξει τα όριά μου. Νόμιζα ότι είμαι ένα κλικ από την παράνοια. Πού να ήξερα ότι αυτό είναι μόνο η αρχή…