Χθες το μεσημέρι με πήρε τηλέφωνο ο ίδιος ο Αναπληρωτής Υπουργός Εργασίας για να με ενημερώσει ότι με απευθείας εντολή του ο ΟΑΕΕ θα εκταμιεύσει το ποσό της προκαταβολής για το νοσοκομείο του Λονδίνου, χωρίς Εγγυητική Επιστολή.

Λύση δόθηκε, ωραία, το παιδί θα γίνει δεκτό στο νοσοκομείο. Μπήκαμε στην τελική ευθεία.

Εγώ τώρα γιατί δεν ησύχασα; Αυτό προσπαθούσα να επιτύχω τις τελευταίες εβδομάδες και επιτέλους το πέτυχα, γιατί έχω ακόμα αυτή την αίσθηση εκγρήγορσης;

Ίσως γιατί αυτή που δόθηκε είναι μια εμβαλωματική λύση που ισχύει μόνο για το δικό μου παιδάκι και ο επόμενος μπαμπάς που θα βρεθεί στην ίδια θέση θα πρέπει να ανέβει τον ίδιο Γολγοθά.

Ίσως γιατί κι εγώ θα πρέπει να ανέβω ξανά τον ίδιο Γολγοθά την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να κάνει επέμβαση ο μικρούλης μου.

Ίσως γιατί έπρεπε να υποστώ εβδομάδες γραφειοκρατικής ταλαιπωρίας και να φτάσω δύο μέρες πριν την εκπνοή της προθεσμίας να χρησιμοποιήσω τον Μπαμπούλα-Παπαδάκη για να γίνει το αυτονόητο.

Ζήτησα από τον κύριο Κουτρουμάνη να συνεργαστούμε όταν επιστρέψω για να δοθεί διαρκής λύση στο γραφειοκρατικό αδιέξοδο, το ίδιο ζήτησα κι από τη γραμματέα της κυρίας Κατσέλη. Ίσως ακούγεται ρομαντικό, να ζητάς από Υπουργούς και Υφυπουργούς να βάλουν για λίγο στην άκρη τα σπουδαία υπουργικά τους θέματα για να ασχοληθούν με την ταλαιπωρία ενός φτωχού μπαμπά από ένα παράλογο σύστημα στην κεφαλή του οποίου κάθονται βασιλικά, όμως αν δεν το κάνουν εκείνοι ποιος θα το κάνει;

Α, ναι, ο Μπαμπούλας…